Loca Loca Loca!

Yo soy loca con mi tigre, loca, loca loca!

Op dit eiland is niet te gek. Suus en ik zijn erachter gekomen dat alles wat je eruit flapt serieus wordt genomen en daarnaast, ook gewoon geregeld wordt.
We worden regelmatig uitgemaakt voor loca’s. Shakira’s hit, Loca is dan ook ons lijflied geworden.

Drie weken geleden regende het veel op Aruba (de zes weken ervoor ook en nu helaas nog) en suus en ik gingen maar eens een ritje langs de kust maken om de normaal spiegelgladde zee in een woeste golfslag te zien veranderen. Toen we mijn auto parkeerden bij malmok zagen we dat we gezelschap hadden van het visibility team, die zichzelf the “eyes of the police” noemen. Beetje zoals de Nederlandse stadstoezicht, alleen veel stoerder natuurlijk op hun quads.
Nog voor ik goed en wel uitgestapt was stond suus bij een quad en vroeg de beste man die erop zat op haar blondste macamba-manier: “weet u wat nou altijd al onze droom is…” Het resultaat is te bewonderen op hyves en facebook, een prachtige foto op een visibilityquad inclusief visibility-team-pet!

Een weekje later gingen we nietsvermoedend op een donderdagavond een ijsje eten bij palm beach. Terwijl we over het strand liepen kwamen we opnieuw een visibilityteam tegen. Dit keer was het mijn beurt om er spontaan uit te flappen dat we best eens een stukje achterop wilden meerijden. No problem op Aruba, dus een halve seconde later zaten we achterop een quad en scheurden het strand over richting het Westin hotel. We hadden er niets te zoeken, maar de muziek klonk er erg goed. Dus toen we eenmaal afgestapt waren volgden we de muziek zoals kruimeltje zn broodkruimels volgt.
Bij Westin aangekomen bleek er een groot Amerikaans feest gaande. Een paar honderd mensen van rond onze leeftijd en iets ouder stond met een drankje rond het zwembad te dansen en te kletsen. Het zag er allemaal erg gezellig uit dus toen we op twee willekeurige Amerikanen af stapten en vroegen wat voor feest dit was, werden er meteen twee cocktails voor ons bij de open bar gehaald. Het bleek een of ander bedrijfsweekend te zijn van een vrij jong en groot bedrijf, dus we vielen niet eens heel erg op in de crowed. Hebben een paar uurtjes gedaan alsof we in de commercialwereld hoorden en undercover een prima feestje gevierd. Het is nooit te vroeg om aan het weekend te beginnen, toch maar op een redelijk verantwoordelijke tijd richting huis vertrokken, want er moest vrijdag toch nog eventjes een paar uurtjes op school gebikkeld worden.

Afgelopen weekend begon stiekem ook alweer een beetje op donderdag toen we op die koude middag (ja, bij een graad of 27 is het te koud om een bikini aan te trekken voor ons) met korte broek en t- shirtjes toch maar even een strandwandeling gingen maken omdat we het strand erg missen met deze extreme regentijd. Toen we voorbij onze Itito- vrienden kwamen zagen we dat ze al vroeg aan het opruimen waren. We wilden wel even helpen, de jetski’s naar Marriot brengen ofzo…
Weer een grapje dat serieus genomen werd, want het was geen probleem, we wisten ten slotte toch al hoe die dingen werken. Suus en ik wild van enthousiasme met kleren en al het water in en op een jetski geklommen. We hebben hem (met heel wat omwegen en extra rondjes) netjes afgeleverd bij marriot. Weer een goede daad gedaan… ;)

Donderdag heb ik Sinterklaas op z’s Arubaans gevierd op school. De eerste 3 klassen hadden een viering op school met sinterklaas en twee pieten. De vierde tot en met de zesde klassen gingen samen naar de cinema, naar “Sinterklaas en het pakjesmysterie.” Gewoon een Nederlandse film, inclusief Gerard Joling en Frans Bouwer. Zei die kinderen natuurlijk helemaal niks, maar Fianne (mijn Nederlandse collega) en ik konden wel lachen om de verpakte homo- grappen, die onze collega’s zelfs niet begrepen.
Na de film wat rondjes door het park gelopen totdat de bus kwam, wat leguanen bekeken en spelletjes gedaan. Op zulke momenten besef ik dat ik toch ook wel weer van die ontzettend vervelende kindjes houdt. ’t Is dan vaak een rotklas en k moet ze wel 428x per dag de regels opnieuw uitleggen, maar heb ze liever zo dan dat ze me de hele dag stil aan lopen te gapen.

Jullie raden nooit wat ik vandaag ben gaan shoppen (maar niet geslaagd..) EEN DEKEN! Geloof het of niet, maar met deze regen en nu de douche niet meer warm wordt van de zon lig ik ’s nachts regelmatig te rillen van de kou. De afstandsbediening van de airco was laatst al onvindbaar door de laag stof die erop lag. Ben op zoek naar een fleece dekentje, maar ze hadden alleen slaapzakken (kiko??) maar dat was toch ook wel weer een beetje overdreven.
De warmte went snel, ik denk dat ik nooit meer terug kan naar Nederland.. misschien dat ik er nog een jaartje aanplak…

Ayo macamba’s in de vrieskou!