Afrikaanse straatbeelden

Mollo!
Laatst was ik aan het skypen met Joy. Ze vertelde dat verschillende mooie truien gezien tijdens het shoppen. Ik ging stijl achterover. Niet dat het vreemd is dat Joy ging shoppen, dat doet ze, weet ik toevallig, met een bijna wekelijkse regelmaat. Maar truien kopen??? Nu??? In deze tijd van het jaar??? “Het wordt net zomer!” was mijn reactie.
Tja, soms is het wel verwarrend hoor, dat jullie truien kopen terwijl ik net mijn t- shirtjes en rokjes uit de kast haal..
Oh, en voor iedereen die denkt dat Joy een ontzettende uitpuilende kledingkast heeft, ze vertelde daarna dat ze alleen de mooiste heeft uitgekozen en meegenomen.

Om jullie een indruk te geven van die warme wereld waarin ik nu zit, zal ik jullie een beschrijving geven van hoe het er hier allemaal uitziet en gaat.
Naast een prettig zonnetje voel ik een flinke wind als ik de Grand, waar ik woon, uitloop. In de tuin heb je een prachtig uitzicht over Port Alfred, omdat we op een berg wonen. Wanneer je naar het zuiden kijkt zie je de zee.
Vanuit zee volg ik de Kowie rivier, een brede rivier die door geheel Port Alfred loopt. Langs de rivier staat ontzettend mooie luxe huizen. Paleizen bijna. Dit is de villawijk van Port Alfred en je zou zeggen dat je gewoon een Nederlandse, wat nieuwere, rijke buurt zag.
Ik loop van het terrein af en beklim de eerste berg, die de Afrikanen een heuvel noemen.
Wanneer je de berg/heuvel afloopt zie je het centrum van Port Alfred al liggen. Tijdens de afdaling wordt je ingehaald door de meest uiteenlopende auto’s; oude rammelbakken, sportwagens, buggies, landrovers waar mijn vader jaloers op zou zijn, kleine auto’s, luxe bakkies en afgerachte bakkies volgepakt met wel 20 zwarte mannen die fluiten en zwaaien naar alles wat vrouwelijk is en er enigszins menselijk uitziet.
In het centrum heb je veel verschillende winkels. De Pick n’Pay, een grote supermarkt die je in elke stad wel kunt vinden, doet erg westers aan. Alles is netjes gespiegeld door een van 100 personeelsleden, terwijl een tweede man of vrouw ernaast staat te kijken of het allemaal goed gaat. Bovenop de vrieskasten achterin de winkel, op 2 meter hoogte, zit een man op een stoel te smsen. Hij is ingehuurd om de winkelende volk in de gaten te houden. Relaxte job lijkt me wel. Terwijl je staat af te rekenen bij een van de meest slome caissières die ik ooit heb gezien, worden mijn boodschapjes vakkundig ingepakt door een daarvoor in dienst genomen inpakmiep.
Buiten gekomen zie ik een auto de lege parkeerplaats oprijden. Meteen rent een zwarte man naar de auto toe en helpt deze inparkeren op een van de zoveel lege parkeerplekken. Daarna komt er een mannetje op zijn krukken met een geel hesje aanhinken. Op zijn hesje staat: ‘car guird’. Hoe hij in topsnelheid achter een gestolen auto aan moet hinken snap ik nog niet helemaal, maar de beste verdient er vast wel een paar rand per dag mee.
Afgezien van de vele zelfverzonnen banen door de eeuwige werkloosheid in Zuid Afrika zou je bijna denken dat je in een gemiddelde westerse stad rondloopt. De huizen en de straten zien er prima uit, de winkels zijn netjes zien er west- Europees uit. Hoezo armoede? Hoezo derde wereld?
Voor de meeste Nederlandse hotelmanagement studenten hier in Zuid Afrika moet de derde wereld alsnog een ver- van- mijn- bed- show zijn.
Zij zien in Port Alfred de goede wijken, het luxe winkelcentrum en alle luxe lodges en hotelkamers in de game reserves.
Wanneer je echter de Kowie rivier verder volgt, voorbij de betonnen brug, kom je bij de wat oudere winkeltjes. Daarna ga je de bocht om en zie je de eerste krotten staan. Links ligt NeMaTo, Nelson Mandela Township. Zo gauw je afslaat de township in, houdt de geasfalteerde weg op en hobbel je verder over zand en stenen.
Zover je kunt kijken staan huisjes; golfplatenhuisjes, modderhuisjes en soms betonnen of stenen huizen.
Over straat lopen zwarte mensen, ge- uniformde kinderen, halfnaakte peuters, varkens, honden, kippen, koeien en geiten. Soms zie je kinderen aan de kant van de weg plassen en poepen, ze zijn er erg behendig in, hun kleren blijven wonderbaarlijk genoeg droog en schoon.
Wanneer je door de township heen gereden bent kom je uit op de dump. Daar is de situatie nog veel slechter dan in de township.
Tussen hopen afval en kleine vuurtjes lopen tientallen mensen; mannen, vrouwen en kinderen op blote voeten naar waardevol afval te zoeken. Dat kan eten of drinken zijn, maar ook ijzer. Het ijzer kunnen ze verkopen aan ijzerhandelaren. Ze zetten delen van de vuilnisbult in brand zodat het ijzer overblijft.
Tussen de rookwolken door zie je koeien lopen. Ze eten alles wat los en vast zit.
Aan het begin van de dump zitten groepjes jongeren. Ze snuiven lijm en andere soorten drugs.
Als je geluk hebt komt er net een vuilniswagen met vers vuilnis de dump oprijden. Als muizen op een stuk kaas komen overal mensen vandaan rennen die zich meteen op de verse bult vuilnis storten. Daar trekken ze alles wat wel eens van waarde zou kunnen zijn uit de bult. Het is een ware goudmijn.

Zuid Afrika is een land vol contrasten. Als je niets met de townships te maken hebt zou je bijna denken dat Zuid Afrika een welvarend westers land was, met wel eens waar wat probleempjes wat betreft werkloosheid.
In de townships zie je echter wel het stukje derde wereld dat je van een Afrikaans land verwacht. Daar vind je de kindjes met vliegjes om hun hoofd uit de unicef- reclames waar je vroeger je bordje spruiten voor leeg moest eten.

natuurlijk is het altijd leuk wat beelmateriaal te zien, daarom hier, de langverwachte en veelgevraagde foto's van mijn stageschool en een van mijn klassen. links van de foto's zijn de bijschriften te lezen.

http://www.mijnalbum.nl/Album=876OKZNL

verder heb ik sinds kort een weblog op stenden.nl om wat meer PABO-ers deze kant op te krijgen, ze zijn ook echt nodig!!! op de onderstaande link kun je mijn weblog lezen.

http://www.stenden.com/nl/studies/minorenencertificaten/grandtour/meerinformatie/Pages/webloggrandtourstudenten.aspx

ben benieuwd wat jullie ervan vinden, dus laat gerust een berichtje achter :)

veel liefs,
Amely